VAKANTIE NAAR DUITSLAND – AFSPRAAK MET EEN ONBEKENDE
Daten met een volslagen onbekende, in een stad waar je pas één keer bent geweest en waar je de weg niet zo goed kent. Is dat verstandig? Het was in elk geval wel een onderdeel van mijn plan voor de vrijdagavond. Ergens op een nog nader te bepalen plek in de stad Mainz zou ik haar ontmoeten. Zou het werkelijk tot een ontmoeting komen? En zo ja, wat stond mij dan precies te wachten?
“Doe het niet. Ga niet naar die afspraak toe. Neem geen contact meer op met die vrouw.” De oude dame reageerde vrijdagochtend vrij fel op wat ik haar zojuist had verteld. Ik had uitgelegd dat ik, na mijn bezoek aan Wiesbaden, nog een keer terug zou rijden naar Mainz, om daar een dame te ontmoeten die ik niet persoonlijk kende. “Dat kunnen oplichters zijn. Ze slaan je in elkaar en beroven je. Ik ken die verhalen. Ze komt zeker uit Italië?” Nee, daar kwam ze volgens mijn informatie niet vandaan. Ik vertelde dat ze een Aziatische is, maar in Spanje heeft gewoond. “Zie je wel, daar heb je het al”, ging de vrouw verder. Ze vertrouwde het totaal niet en adviseerde me dringend om af te zien van mijn plan. Ik dankte haar voor deze waardevolle tip.
Ik besloot echter vrijwel direct om later die dag in elk geval telefonisch contact met de onbekende vrouw te zoeken. Dat had ik immers beloofd? Bovendien, zij had mijn telefoonnummer ook. En wat maakte het uit om alleen even te bellen? Als dat niet goed zou voelen, kon ik altijd nog besluiten om van de afspraak af te zien. Maar ergens leek het ook allemaal niet zo heel erg riskant. Op een plek midden in een drukke stad iemand ontmoeten, gewoon op de openbare weg, is nou niet direct een angstaanjagende bezigheid. Vervolgens valt dan best in te schatten hoe de situatie op dat moment is en kun je handelen naar het moment. De wereld zal toch niet vol zitten met alleen maar mensen die kwade bedoelingen hebben? Die vrouw is waarschijnlijk gewoon iemand met een open blik, geïnteresseerd in het ontmoeten van nieuwe mensen. Toch?
Dit lijkt me een goed moment om even uit te leggen hoe het zover gekomen was. Al geruime tijd beschik ik over een account op Tinder. Ik deed er alleen niet echt veel mee. Voor de mensen die het systeem niet kennen, volgt hier een korte introductie. Tinder toont je foto’s van mensen die zich recent binnen een straal van zoveel kilometer van jouw locatie bevonden. Die afstand stel je zelf in naar eigen inzicht. In mijn geval staat de afstand ingesteld op 15 kilometer. Soms wordt bij een foto ook wat aanvullende informatie getoond, mits die door de persoon in kwestie is ingevuld. Wanneer je, op basis van de beschikbare informatie, aangeeft iemand leuk te vinden en diegene vindt jou ook leuk, dan heb je een match. Daarvan word je dan beiden op de hoogte gesteld. Sommigen zien Tinder als een manier om aan snelle seks te komen, maar velen zien het ook gewoon als een leuke manier om contacten, van welke aard dan ook, te leggen.
Donderdagochtend zag ik dat er een match was! Een 32-jarige dame met een Aziatisch uiterlijk, die ik inderdaad de vorige avond over mijn schermpje voorbij had zien komen en positief beoordeeld had, bleek hetzelfde te hebben gedaan na het zien van mijn foto. Ik maakte gebruik van de mogelijkheid om haar een tekstbericht te sturen en zo ontstond het eerste contact. Ze vertelde me dat ze in Mainz woont en daar stage loopt bij een bedrijf. Omdat ik geen internet ter beschikking heb wanneer ik onderweg ben, gaf ik haar een telefoonnummer waarop ze mij zou kunnen bereiken voor verder contact. Niet mijn gewone nummer, maar een tweede nummer waarvan verder vrijwel niemand het bestaan kent. Ze stuurde mij een bericht vanaf haar telefoon en daarbij viel me op dat ze gebruik maakte van een Spaans telefoonnummer. Vreemd?
Dat liet zich volgens de afzender van het bericht eenvoudig verklaren. Ze had in Spanje gewoond, maar was nu voor de stage in Duitsland en woonde sinds een paar maanden in Mainz. Op zich een goed verhaal, dus niet direct reden tot twijfel. Ik informeerde of ze die avond wellicht tijd zou hebben voor een ontmoeting. Of vrijdag? Of zaterdag? Vrijdag leek haar een goed idee. Ze zou dan tot 16:00 uur moeten werken, daarna was ze beschikbaar. Ik vertelde dat ik de donderdag in Wiesbaden zou doorbrengen (toen was dat immers nog het plan) en we zouden later op de dag weer contact hebben. Aldus geschiedde. Ik liet haar weten wat er die dag gebeurd was en de volgende dag informeerde ik ’s morgens of ze mij die avond zou willen ontmoeten. Dat was oké. “Kan ik je dan na 16:00 uur even bellen?” vroeg ik. Ja, dat was prima. Toen ik rond 16:00 uur vanuit Wiesbaden richting Mainz reed, had ik het volgende plan bedacht. Ik zou de auto ergens in Mainz stilzetten, haar bellen en dan verder beslissen.
Op een parkeerplaats in een woonstraat nabij de binnenstad van Mainz belde ik haar. Ze nam direct op en ik vertelde dat ik in Mainz was. Het gesprek verliep zoals verwacht, er was geen reden tot argwaan. Ik vroeg waar we elkaar zouden kunnen ontmoeten en ze opperde de suggestie om naar ‘The Old Home’ te komen. Ik had geen idee wat of waar dat was, maar ze liet erop volgen dat het vlakbij de grote kerk in de binnenstad is. Die wist ik wel te vinden. Als ik dan de exacte locatie niet zou kunnen traceren, zou er vast wel een behulpzame voorbijganger zijn die me op het juiste spoor zou kunnen zetten, zo redeneerde ik. Ik moest alleen even een definitieve parkeerplek vinden. Dat laatste bleek niet mee te vallen. Vrijwel alle parkeerplaatsen in en rond het centrum van Mainz zijn gelimiteerd beschikbaar. Je mag er staan, mits je een parkeerkaartje koopt en dan maximaal anderhalf uur. Pas na 20:00 uur is het parkeren gratis en onbeperkt van duur. Dat schiet niet echt op, als het pas 17:00 uur is.
Ik had al uitgelegd dat ik op zoek moest naar een geschikte parkeerplaats en dat dit even zou kunnen duren. Ik reed iets verder weg van het centrum, probeerde het in een paar straten, maar vond overal die limiet van anderhalf uur op de bordjes terug. Dan nog maar wat verder rijden. Met de fiets zou ik relatief snel weer terug kunnen zijn, bedacht ik me. Helaas reed ik iets te ver, waardoor ik via een stukje snelweg een boog om het gebied moest maken. Uiteindelijk vond ik na enig zoeken een straat waar gratis voor onbepaalde duur mocht worden geparkeerd. Toen was het zaak om snel weer terug te fietsen naar het centrum. Je kunt iemand immers niet te lang laten wachten? De toren van de grote kerk in het centrum is niet te missen. Aangezien ik daar moest zijn, was de route niet heel ingewikkeld. Het leek me wel verstandig om goed te kijken waar ik allemaal langs kwam, zodat ik op de terugweg de auto nog zou kunnen vinden. Uiteraard had ik ook de straatnaam onthouden, zodat ik het altijd nou zou kunnen vragen.
Wat ze precies had bedoeld met ‘The Old Home’ werd me niet duidelijk. Gelukkig heeft Mainz een openbaar wifi netwerk, waardoor ik opeens het geluid van mijn telefoon hoorde. Een berichtje! “Where are you?” schreef ze. Ze bleek het al twintig minuten eerder te hebben verzonden. Al met al was ik namelijk al drie kwartier verder in de tijd, sinds ons telefoongesprek. Ik probeerde een spraakverbinding tot stand te brengen, maar die werd vrij snel weer door haar verbroken. Een tekstbericht met een onheilspellende tekst volgde: “I have low battery”. Niet echt een geschikt moment om met een lege telefoonbatterij te zitten, want hoe zouden we elkaar kunnen vinden als we elkaar niet meer kunnen bereiken? Tekstberichten sturen lukte kennelijk nog goed. Ik vertelde dat ik op het plein bij de kerk stond en deed er meteen een foto bij, zodat ze de plek zou kunnen herkennen.
Ze antwoordde dat ze zelf inmiddels in de buurt van het station was. Het station waar ik twee dagen eerder op de brug had gestaan om een filmpje voor mijn reisverslag te maken. Ik vroeg haar om naar die brug te gaan en daar in het midden op mij te wachten. Het zou me hooguit vijf à tien minuten kosten om daar te komen. Ik stapte weer op de fiets en begaf me in die richting. Aangekomen bij de brug stapte ik af en liep over het voetpad naar het midden. Het was intussen weer gaan regenen en het waaide wat harder dan eerder die middag. Er waren weinig voetgangers op de brug en niemand binnen mijn blikveld leek op de vrouw die ik op de foto had gezien. Ik vatte post op het midden van de brug en wachtte even. Toen ik na enkele minuten nog steeds niemand zag verschijnen, pakte ik opnieuw mijn telefoon. Ik begon een bericht te tikken, waarin ik uitlegde dat ik op de brug stond en dat ik haar niet zag.
Op dat moment hoorde ik vlak naast me een merkwaardig geluid. Ik keek op en zag hoe een kleine Aziatische vrouw worstelde met haar paraplu, waarop de wind vat had gekregen. Het ding was binnenstebuiten gekeerd en ze probeerde om de kap weer in de juiste richting te buigen. Ik pakte de kap aan de andere kant vast en hielp haar, maar het lukte ons niet direct om de paraplu weer in het gareel te krijgen. Uiteindelijk slaagde ze erin om het ding in elkaar te vouwen en weg te doen. Het was inmiddels weer bijna droog, dus echt nodig was de paraplu niet meer. Ik vertelde dat ik net een SMS-bericht aan het opstellen was, waarop ze me aankeek en vroeg “Are you Raimond?” Kennelijk had ze niet direct doorgehad dat ik het was, hetgeen me op zich niet verbaasde, omdat ik een baard had die op mijn profielfoto niet zichtbaar was.
De ontmoeting was een feit. Geen overvallers, geen mensen met rare bedoelingen, maar gewoon een leuke spontane babbelkous die geïnteresseerd is in mensen uit allerlei culturen. Ze stelde voor iets te gaan drinken op een terrasje bij het station. Even later zaten we allebei aan een groot glas cola en spraken we over van alles. Ik schat dat we ongeveer drie kwartier op het terras hebben gezeten. Daarna zijn we wat gaan wandelen door de stad. Zelf had ik rond 14:00 uur mijn braadworst gegeten en tegen 15:00 mijn ijsje, dus veel trek had ik niet. Zij bleek ook niet heel veel trek te hebben, maar een bescheiden hapje eten leek ons beiden een goed idee. We vonden een Aziatisch restaurant, waar we een eenvoudige portie kipsaté en nog een klein gerechtje bestelden. Van beide gerechtjes aten we ieder de helft. Ik maakte er een foto van ons beiden, maar in overleg is besloten die niet in mijn reisverhaal op te nemen.
Na nog een stukje wandelen was het tijd om terug te gaan richting station, waar ik mijn fiets had achtergelaten. Zij zou later die avond nog naar een feest toe gaan bij vrienden, ik wilde niet heel laat naar bed omdat ik de volgende dag weer naar Nederland zou rijden. Rond 21:30 uur namen we afscheid van elkaar, in de wetenschap dat we er een leuk contact bij hebben. Het kostte me uiteindelijk minder moeite dan verwacht om de auto weer te vinden. Een half uur later was ik weer in het hotel, waar ik haar nog een tekstberichtje stuurde en haar veel plezier wenste op het feest. Zoals ik mij de avond had voorgesteld, zo was die ook verlopen. Heel gemoedelijk, heel gezellig en eigenlijk precies wat ik nodig had om de week een beetje ontspannen te kunnen afsluiten. Dat de reis terug naar huis ook niet geheel vlekkeloos zou verlopen, wist ik toen uiteraard nog niet. In het volgende deel vertel ik waarom mijn terugreis één stop meer telde dan ik mij had gewenst.
EERDERE DELEN: