Vandaag was ik weer heel even op diverse radiostations in het hele land te horen als melder van de verkeersinformatie. Bijna vier en een half jaar heb ik dat werk gedaan in de meldkamer van de Verkeersinformatiedienst (VID) te Lijnden. Op 31 december 2009, alweer bijna zeven jaar geleden, draaide ik daar mijn laatste dienst. Mijn inzet voor de meldkamer vandaag had helaas een uiterst trieste reden. Vorige week is totaal onverwacht Antoine van Schie overleden. Hij heeft ruim vijf jaar voor het bedrijf gewerkt. Het team van de VID heeft hem vandaag de laatste eer bewezen.
Ik heb Antoine niet gekend. Hij werd pas in 2011 bij de VID aangesteld en ik kende slechts zijn stem van de radio. Niet alleen van de bulletins die hij verzorgde voor de VID, maar ook van de radiozender 100%NL, waar hij in het verleden programma’s maakte. Uit de berichten die ik over hem las en de opmerkingen die collega’s over hem maakten, maak ik op dat Antoine een alom geliefd collega was. Hij wordt getypeerd als een harde werker en een man met humor. Groot was dan ook de klap voor iedereen bij de VID toen vorige week duidelijk werd dat hij overleden was.
Antoine werd onwel tijdens zijn dienst in de meldkamer. Hij is overgebracht naar een ziekenhuis, maar de volgende dag bleek dat hij het niet heeft gered. Slechts 43 jaar oud, een vrouw en twee tieners nalatend. Ik moest even aan mijn vader denken. Die overleed destijds ook op 43-jarige leeftijd. Enkele dagen geleden werd me gevraagd of ik beschikbaar was om vandaag naar de meldkamer te komen. Dat bleek gelukkig te kunnen. Met gemengde gevoelens heb ik mijn werk vandaag gedaan. Leuk om de collega’s van toen weer eens te zien en de later toegetreden collega’s te leren kennen. Maar liever had ik ze in een vrolijke bui ontmoet.
De meldkamer van de VID is net een paar dagen operationeel op een nieuwe locatie. Overal staan nog spullen van de verhuizing en alleen het hoognodige is uitgepakt. Midden in de ruimte staat een grote tafel. Het is een gedenktafel geworden, speciaal voor Antoine. Een ingelijste foto, een mooi boeket bloemen, een kaarsje en diverse steunbetuigingen die per post naar de meldkamer zijn gestuurd. Op de grote televisieschermen stonden vandaag niet alleen de beelden van de verkeerscamera’s, maar was ook levensgroot de foto van Antoine van Schie te zien. Gedurende mijn hele dienst keek hij me als het ware aan. Een man met een vriendelijke blik in zijn ogen.
En daar zit je dan. Helemaal alleen in een pand van twee verdiepingen, dat verder totaal verlaten is. Iedereen die ’s morgens nog in het pand was, verdween tussen 11:00 en 12:00 uur richting Den Haag, waar de uitvaartplechtigheid plaatsvond. In de meldkamer vond ik een kladversie van een toespraak, geschreven door een collega. Typeringen, anekdotes, gevoelens, een toespraak recht uit het hart. Zoals ik al zei, Antoine heb ik persoonlijk niet gekend. Maar de manier waarop in die toespraak over hem werd gesproken, zegt mij voldoende. Ik kreeg er zelf tranen van in mijn ogen. Ik wens alle betrokkenen veel sterkte toe bij het verwerken van dit grote verlies.
