VAKANTIE NAAR DUITSLAND – EEN TERUGBLIK
Het einde van een week vakantie in het Duitse dorpje Heidesheim. Een vakantie die bedoeld was om even weg te zijn van de alledaagse beslommeringen en problemen, maar die uiteindelijk alleen maar meer problemen veroorzaakt heeft. Een vakantie die in principe ‘low budget’ had moeten zijn, maar uiteindelijk twee tot drie keer zo veel heeft gekost als was geraamd.
Het hotel is uiterst gunstig in prijs. Voor een eenpersoonskamer met een bed, een kast, een tafeltje met stoel en een televisie betaal je 28 euro per nacht. Luxe moet je voor die prijs niet verwachten en de kosten voor het ontbijt (slechts 2 euro per keer) komen daar nog bij. Let wel, in dat geval heb je geen eigen douche, wanneer je die wel wilt ben je iets meer geld kwijt. Overigens had ik uiteindelijk toch een eigen douche en zelfs een tweede bed, omdat er in de kamerverdeling wat was geschoven. Die extra faciliteiten werden uiteraard niet berekend, ik had ze immers niet geboekt.
Bovenstaande foto toont mijn hotelkamer. De merkwaardige plaats van de stoel met laptop valt te verklaren door het feit dat dit de enige plek in de kamer was waar wifi enigszins te ontvangen was. Zoals je ziet zijn de kamers heel basic. Dat is niet erg, ik kwam immers niet om in het hotel te zitten. Het hotel was er om te slapen en ontbijten. Dat lukte prima.
De hele reis heen en terug heb ik gemaakt op één tank diesel. Dat levert een kostenpost op van ongeveer 90 euro. Samen met de hotelrekening en de kosten voor maaltijden onderweg kom ik op een totaalbedrag tussen 300 en 350 euro uit. Voor een weekje weg vond ik dat alleszins acceptabel. Het is weliswaar duurder dan thuisblijven, maar goed, daar krijg je ook het een en ander voor terug. Mocht iemand belangstelling hebben om deze streek eens te bezoeken, dan geef ik met plezier de gegevens van het hotel door. De heer Timm gaf mij bij vertrek wat visitekaartjes en flyers mee om uit te delen.
Dankzij de aanrijding op donderdag wordt de totale kostenpost sowieso verdubbeld. Op de eerste plaats in verband met het eigen risico van de verzekering, maar ook door de boete die men mij nog zal opleggen. Ik heb geen idee hoe hoog die zal gaan uitvallen. Een rechter moet zich erover buigen en op basis van de indruk die men van mij als persoon en van mijn financiële positie krijgt zal uiteindelijk de hoogte van het bedrag worden vastgesteld. In elk geval staat vast dat die twee bedragen samen tenminste het bedrag voor de reis zelf zullen evenaren.
In Wiesbaden reed ik vrijdagmiddag door het drukke stadsverkeer op weg terug naar Mainz. Op het moment dat ik een kruispunt wilde oversteken, sprong het licht op oranje. Ik reed dus door oranje, niet door rood. Stoppen voor rood zou betekend hebben dat ik keihard had moeten remmen. Dan was vermoedelijk de tweede aanrijding een feit geweest. Door oranje rijden leverde me een oranje flits op die twee keer afging. Wat dit verder voor consequenties heeft, kan ik vooralsnog niet overzien. In diverse op internet gevoerde discussies over dit thema zie ik dat de meningen en feiten nogal uiteen lopen. Sommige mensen horen er nooit meer iets van, anderen kregen keurig een boete toegestuurd. Indien dat laatste het geval is, moet die dus ook nog worden opgeteld bij het geheel.
Dan komen we bij het verschijnsel autoverzekering. Inmiddels weet ik dat ik de komende vijf jaar (!) maandelijks ruim 50 euro (!) extra kwijt ben aan het betalen van mijn premie. Reken je even mee? Dat is dus 5 jaar x 12 maanden x 50 euro ofwel een totaalbedrag van 3000 euro. Kassa! Eigen schuld? Ja, in feite wel. Had ik maar niet op vakantie moeten gaan. Had me in Beverwijk ook kunnen gebeuren? Ja, in feite wel. Had ik maar niet de deur uit moeten gaan. Het is niet voor het eerst in mijn leven dat ik overweeg om definitief over te schakelen op een dieet van pizza’s en Limburgse vlaaien. Die passen, met een kleine aanpassing, onder de deur door. Dan hoeft de deur niet meer open en kan ik in stille afzondering mijn dagen slijten.
Een goede vriendin van mij stelde mij onlangs de vraag hoe ik omga met reeksen van teleurstellingen en tegenslagen. Ze vroeg me dat om eventuele tips te vergaren, aangezien ze zelf een periode vol teleurstellingen en tegenslagen doormaakte. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven. Ik heb daar niet echt een systeem voor ontwikkeld. Mijn hele leven lijkt op een reeks teleurstellingen en tegenslagen. Het is gewoon niet anders. Het enige alternatief is ‘niet leven’ en dat lijkt me zo zonde. Maar de afgelopen tijd zat ik zelf dus in zo’n periode van teleurstellingen en tegenslagen. Dat speelde al langere tijd, het was ook één van de redenen om even voor een weekje te verdwijnen. Een kleine opsomming:
- De omzet van mijn onderneming is in een jaar tijd met een derde afgenomen.
- Een slepend zakelijk akkefietje met iemand. Ik treed verder niet in details omwille van privacy.
- De mengtafel in mijn eigen studio is stukgegaan, enkele dagen voor het aanbreken van mijn vakantie.
- Zakelijke contacten die heel vriendelijk naar je zijn en je vervolgens, tegen de afspraak in, blokkeren op sociale media.
- Een aanrijding tijdens je vakantie, met alle gevolgen van dien.
- Een kapot modem, waardoor je zonder internet zit.
- Een vriezer die een week open gestaan heeft en veranderd is in een ijsgrot.
- Algehele onvrede over de indeling van mijn woning en niet tot een oplossing kunnen komen.
- Een hoog oplopende schriftelijke discussie over verschillen van inzicht in leefwijze, omdat ik dingen minder zwart-wit zie als een ander, resulterend in het verbreken van het contact door de ander.
- Projecten die ik nog heb lopen, maar die niet tot een afronding komen omdat ik niet de juiste medewerking krijg van derden.
Met wat nadenkwerk zou ik ongetwijfeld nog wel meer dingen kunnen benoemen die er spelen. En dan vraagt een vriendin hoe ik omga met teleurstellingen en tegenslagen. Wel, ik schrijf alles op en gooi het op internet. Dat leidt er in elk geval toe dat iedereen het allemaal weet en verder geen vragen hoeft te stellen. Dat scheelt al een stuk, want het is vermoeiend om steeds maar te moeten vertellen wat er allemaal aan de hand is. Bovendien leidt het misschien tot inzicht, begrip, tips, enzovoort. Je weet immers nooit hoe een balletje kan rollen. Het weekje Duitsland is voor mij in elk geval hierbij tot een gesloten boek verklaard.
Hoewel…?
Nog even een paar dingetjes, die me her en der zijn opgevallen.
In Duitsland zijn de verkiezingen in aantocht. Dat is niet bevorderlijk voor het straatbeeld:
Bij deze winkel in Mainz verkopen ze schoenen… En een kruimeldief.
Een slagerij kun je simpelweg ‘slagerij’ noemen. Maar ‘vleesboetiek’ klinkt veel interessanter, toch? Het zou echter logischer geweest zijn als er vooral vlees in de winkel lag. Behoudens een kleine vitrine met vlees, aan de rechter zijde in de winkel, was het pand verder vooral gevuld met… wijn!
In Beverwijk heb je Foto Kiekie. In Mainz heb je Foto Kukuk (spreek uit: koekoek):
Mode uit Nederland? Je koopt het gewoon in Ingelheim. Frau Antje regelt het wel.
In Duitsland worden terreurdaden gevreesd. In Wiesbaden voorkomen ze op deze manier dat auto’s het grote centrale marktplein in het centrum kunnen bereiken:
Twee grote blokken beton, met daartussen een staalkabel. Een man erbij in een reflecterend hesje. Daar komt niemand meer door. Althans, dat zei die man tegen me.
Dit was het. Einde verhaal. Dank voor jullie aandacht. Het opschrijven van dit hele verhaal was bedoeld als therapeutische bezigheid. Ik begreep uit de reacties via Facebook dat het kennelijk ook aangenaam leesvoer is geweest. Dank voor alle steunbetuigingen en andere lieve woorden.
EERDERE DELEN:
03 – Herinneringen aan mijn vader