VAKANTIE NAAR DUITSLAND – ONVERWACHTE WENDINGEN
Vijf reisverslagen, voorzien van mooie foto’s en af en toe een filmpje, heb ik inmiddels over mijn reis naar Duitsland gepubliceerd. Het lijkt op basis van die vijf verslagen een geweldig leuke vakantie te zijn geweest. Dat zal toch niet? In het leven van Raimond Bos komt immers zelden iets tot een goed einde? Inderdaad. Als de woensdag mijn laatste vakantiedag zou zijn geweest, had ik nu kunnen terugkijken op vier prima dagen. Maar het zou anders lopen. Heel anders.
Donderdagochtend zat ik, net als de dagen ervoor, aan mijn ontbijt in het hotel. Ik was het intussen gewend dat ik in de hele ontbijtruimte de enige gast was. Vrijwel alle gasten die in dit hotel verblijven, doen dat omdat ze beroepshalve in deze regio moeten zijn. Deze gasten staan op om 05:30 uur, ontbijten om 06:00 uur en vertrekken om 06:30 uur naar een andere locatie, waar ze om 07:00 uur moeten beginnen. Of ze doen het voornoemde een uur later. Maar in elk geval zijn ze om 08:00 uur allemaal vertrokken. Ik niet. Ik heb vakantie. Ik zie geen aanleiding om vóór 08:00 uur op te staan. Die zie ik normaal gesproken thuis ook niet. Sterker nog, ik zou waarschijnlijk meestentijds pas na 09:00 uur opgestaan zijn, maar het hotel serveert ontbijt tot 09:00 uur.
Dat ontbijt is trouwens altijd hetzelfde. Twee Duitse broodjes, wat plakjes kaas en worst op een bordje, een mandje met wat zoete broodsmeersels en kuipjes boter, een kannetje thee of koffie naar keuze, een klein glaasje sinaasappelsap uit een fles en een gekookt ei. Voor mij voldeed het prima, al had ik deze ochtend niet heel veel trek. Redenerend vanuit de gedachte dat ik nog een hele dag voor me heb, at ik desondanks braaf mijn ontbijtje. Dat zal rond 08:15 uur geweest zijn. Een half uur later ben ik terug gegaan naar mijn kamer om via internet nog wat dingen op te zoeken.
Het plan voor deze dag was even simpel als dat van de dag ervoor. Dit keer zou ik Wiesbaden bezoeken, mijn geboortestad en tevens de hoofdstad van de deelstaat Hessen. Als Wiesbaden in Nederland zou liggen, was het met ruim 275.000 inwoners de vijfde stad van Nederland, na Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Utrecht. Het is echt een stad met allure, waar heel veel te zien valt. Vanuit mijn hotel zou ik de Rijn moeten oversteken om er te komen. Per fiets kan dat op meerdere manieren. Er is een veerverbinding, maar er zijn ook drie bruggen over de Rijn ter hoogte van Mainz. Dat zou dan wel betekenen dat ik opnieuw naar en door Mainz zou moeten fietsen.
Al met al een behoorlijke afstand, die afgelegd moest worden. Een bijkomende hindernis is de glooiing van het landschap in Wiesbaden zelf. Ook in de directe omgeving van de stad moet je regelmatig klimmen om de stad te bereiken. Met de auto ben je er in twintig minuten. De brug over de rivier waarover de snelweg loopt (maar dus geen fietspad) is veel dichterbij Heidesheim. Ik besloot om deze dag voor de auto te kiezen. De fiets ging natuurlijk wel mee, zodat ik de auto ergens in de stad kon achterlaten en de rest op de fiets kon doen. Het leek een prima plan, maar het zou dramatisch uitpakken en een donkere schaduw over de hele week werpen.
Rond 09:45 uur verliet ik het hotel. Ik nam plaats in de auto en sloot het navigatiekastje aan. Daarop stelde ik “Wiesbaden Centrum” in. Verder zou ik dan wel zien waar ik de auto precies zou gaan stallen. Na de autogordel te hebben omgedaan startte ik het voertuig en reed ik in een kalm tempo weg van het parkeerterrein achter het hotel. Je komt dan terecht op de Budenheimer Weg, die vanaf het hotel loopt naar het woonwijkje (en dito stationnetje) Uhlerborn, waarover ik eerder al sprak. Vanaf de parkeerplaats bij het hotel tot aan het begin van de weg resten slechts enkele tientallen meters naar de Mainzer Straße.
De Mainzer Straße loopt als centrale verkeersader door het hele dorpje, maar strekt zich nog veel verder uit. Dit is zo’n weg die zich langs verschillende dorpjes slingert. Op sommige delen mag je er tachtig kilometer per uur rijden, elders slechts vijftig kilometer per uur. Omdat het een voorrangsweg is, reed ik tot aan de T-kruising en stopte daar de auto om eerst de situatie goed te kunnen overzien. Ik moest bij deze kruising linksaf. Ik keek eerst naar links. Daar zag ik geen naderend verkeer. Vervolgens keek ik naar rechts, waar een auto kwam die linksaf wilde slaan. Die stopte echter, hetgeen me enigszins in verwarring bracht. Ik wachtte nog even, om te zien of het voertuig zich weer in beweging zou zetten, maar dat gebeurde niet.
Ik besloot om een klein stukje op te rijden. Mocht ‘ie alsnog gaan rijden, dan had ‘ie nog voldoende ruimte om linksaf te slaan. Zou ‘ie niet rijden, dan kon ik gewoon doorgaan en mijn weg naar links vervolgen. Op het moment dat mijn voertuig zich in beweging zette, en het andere voertuig nog altijd op dezelfde plek stond, hoorde ik opeens een geluid dat ik niet had willen horen. Het geluid van een aanrijding. Opeens was daar links die blauwe Mitsubishi Colt die zomaar uit het niets leek te komen. Wat er precies was gebeurd, drong niet eens goed tot me door. Maar dat het niet had mogen gebeuren, was me wel duidelijk.
Een aanrijding dus. En formeel mijn schuld. Ik stond immers voor een voorrangsweg en hoorde voorrang te verlenen aan al het aanwezige verkeer. Dat deed ik ook. Althans, zo voelde het voor mij op dat moment. Het drama speelde zich af in luttele seconden. Urenlang heb ik die dag nagedacht over de vraag hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik begreep er niets van, want waar kwam die blauwe auto opeens vandaan? Hoe kon het zijn, dat ik die niet had gezien toen ik naar links keek, terwijl ‘ie nu tegen mijn auto geparkeerd stond?
In het leven van een perfectionist is geen plaats voor het maken van fouten. Goedbedoelde opmerkingen als “Dat kan iedereen overkomen” of “Een ongeluk zit in een klein hoekje” komen dan ook niet bij mij binnen. Een perfectionist wil volledige controle over alles en als die er niet is, heeft dat zijn weerslag op het mentale functioneren. Een perfectionist kan zich niet verenigen met het denkbeeld dat dit soort dingen acceptabel is. Het maken van een fout staat gelijk aan falen en falen is onbespreekbaar. Ik word doodongelukkig van dingen die niet te beïnvloeden zijn. Om die reden ben ik ook meestal al dagen van slag als ik een klus te doen heb waarbij apparatuur nodig is. Apparatuur is doorgaans niet te vertrouwen.
Zittend in mijn auto, luttele seconden na de klap, heb ik er eerst, onhoorbaar voor wie dan ook, een drieletterwoord uitgegooid. Overigens moet ik erbij zeggen dat ik de klap als zodanig zelf vrijwel niet gevoeld heb. Natuurlijk, je voelt het aan de auto, maar zelf had ik nergens last van. De schade aan mijn auto is ook relatief beperkt gebleven. De bumper kapot, de kap van een koplamp gesneuveld (de lamp zelf werkte nog) en lakschade aan de voorzijde in het deel boven de bumper. De auto van de ander was er erger aan toe. Die zal vermoedelijk nooit meer de weg op gaan.
Die ander? Een dame van 79 jaar oud. Ze woont sinds kort in Budesheim, een voorstadje van Mainz. Aanvankelijk woonde ze eerst in die stad, maar recent is ze verhuisd. Natuurlijk ben ik direct mijn auto uitgestapt om te controleren of ze ongedeerd was gebleven. Hevig geschrokken en tamelijk verontwaardigd liet ze me weten dat ze waarschijnlijk wel in orde was. Inmiddels waren er al mensen, die naast de T-splitsing wonen, aanwezig. Eén van hen heeft de politie gebeld en op aanraden van de omstanders werd ook een ambulance gebeld, zodat echt uitgesloten kon worden dat de vrouw iets mankeerde.
Tja, dan voltrekt zich vervolgens het hele circus. Rijbewijs. Kentekenbewijs. Paspoort. Ik had het natuurlijk allemaal keurig bij me, zoals dat hoort. Ook was ik bij het arriveren van de politie gekleed in het gele veiligheidshesje dat ik standaard in mijn auto heb liggen en stond de gevarendriehoek netjes uitgezet. Gelukkig ben ik in dit soort situaties over het algemeen goed in staat om logisch te blijven nadenken en raak ik zelden in paniek. Snel even Mario bellen, mijn verzekeringsagent. Wat is het op dat moment heerlijk om van hem te horen “Maak je geen zorgen, alles wordt geregeld!” Het duurde wel even voordat het gesprek tot stand kwam.
Om mij onduidelijke redenen kan ik nooit mobiel bellen als ik in Duitsland ben. Althans, niet met mijn vertrouwde prepaid nummer bij KPN. Ik heb echter nog een tweede nummer en dat loopt via Lebara. Laatst bladerde ik door de tarievenlijsten van beide providers en constateerde ik dat KPN mij waarschijnlijk enorm afzet. Ik kon niet eens precies helder krijgen WELK tarief ik nu eigenlijk precies betaal (lees: welk pakket ik heb) maar het was in elk geval een veelvoud van de 2 cent per minuut die Lebara kennelijk berekent. Een bijkomend voordeel is dat Lebara het gewoon WEL doet in Duitsland, terwijl dat ook een prepaid nummer is. Pluimpje voor Lebara dus.
Ook de dame had intussen haar telefoon gebruikt. Ze had direct contact gezocht met haar oudste dochter en die was er vrij snel. Zij handelde de papierwinkel af, zodat haar moeder wat rust kreeg en een slokje water kon drinken. Medewerkers van de intussen gearriveerde ambulance vonden het verstandig om de vrouw mee te nemen naar het ziekenhuis voor controle. Zelf wilde ze dat eigenlijk niet, want ze had niet de indruk dat er iets mis was. Weliswaar had ze wat pijn in de borststreek, omdat ze tegen het stuur was gekomen, maar dat leek wel te overzien. Ze hebben haar uiteindelijk toch meegenomen naar het ziekenhuis, maar tegen de avond kreeg ik van haar dochter een berichtje dat ze weer thuis was en dat alles in orde was.
Intussen wilde de politie natuurlijk het hele verhaal van mij horen. Voorts werd mij door de dienstdoende agent gevraagd om ’s avonds nog een keer te praten. Op grond van de regels die gelden bij dergelijke situaties was het nodig om van mij een verklaring op te nemen en dat wilde hij in alle rust doen. Ik kreeg de keus, langs komen op het bureau of hem ontvangen in het hotel. Ik koos voor het bureau, dat leek me voor hem de handigste optie. Intussen was ook de eigenaresse van het hotel al even bij de plaats des onheils wezen kijken. Toen politie, ambulance en sleepdienst allemaal weg waren, stroomden bij mij de tranen over mijn wangen. Waarom moest dit nu gebeuren?
Had ik maar niet de auto gepakt. Was ik maar op de fiets gegaan. Je maakt jezelf constant verwijten. En terecht, zo is nog steeds mijn stellige overtuiging. Immers, een dame van 79 jaar is door mijn toedoen haar fijne autootje, waarin ze als eerste eigenaar inmiddels zevenentwintig jaar rondreed, definitief kwijt. Daarmee doe je iemand onbedoeld veel verdriet. En in welke situatie je ook verkeert, iemand verdriet doen is nooit een fijne bezigheid en doet mij zo mogelijk evenveel of meer verdriet. Kon ik de tijd maar terugdraaien. Helaas, dat is niet mogelijk. Het is gebeurd en je doet er niets meer aan.
De rest van de ochtend en een deel van de middag heb ik wezenloos voor me uit zitten staren. Mijn dag was volledig verpest en daarmee in feite mijn hele vakantie, zo vond ik op dat moment. Het enige wat me nog te doen stond was die avond naar de politie gaan en verder vond ik het allemaal wel best. Maar stil in een hoekje zitten in een totaal verlaten hotel, dat vond ik ook geen optie. Het bos! Dat mooie bos, achter Uhlerborn! Daar kon ik wat gaan wandelen. Even volledig weg van alles. Even mijn gedachten ordenen. Er flitsten honderden gedachten door mijn hoofd. Wat als ze in het ziekenhuis iets vinden bij die dame? En wat hangt mij bij de politie boven het hoofd? En hoe kom ik eigenlijk thuis?
Dat laatste boeide me nog het minste. Hoewel ik, toen de eigenaresse van het hotel bij de plek van het ongeval was, al had geroepen “Einde van de vakantie”, was ik na een uur al niet meer van plan om het daadwerkelijk voor gezien te houden. Wat heeft het voor nut om thuis te gaan zitten kniezen, als je dat ook op je vakantieadres kunt doen? Je wordt er echt niet gelukkiger van als je voortijdig je reis afbreekt. Wat er gebeurd was, is een drama. Maar daaraan verandert niets meer, waar je ook bent. Er was verder ook geen aanleiding om te vertrekken, dus ik besloot om in elk geval gewoon tot zaterdag te blijven.
De eigenaar van het hotel, de heer Timm, had de schade aan mijn auto bekeken en zei “Dat regelen we wel. Vanavond is de zwager van mijn vrouw hier en hij kan het wel zodanig regelen dat je er veilig mee terug naar Nederland kunt rijden. Meld je vanavond maar even, dan zorg ik dat hij er naar kijkt.” Een goed vooruitzicht, want ik ben zelf alles behalve handig. Helaas zou later blijken dat de genoemde zwager niet aanwezig was die avond, maar de volgende dag zou alles alsnog goed komen. Dat leg ik later nog verder uit.
Een paar minuutjes fietsen en je bent vanuit het hotel bij het bos. Ik heb mijn fiets bij het stationnetje van Uhlerborn tegen het hek gezet, het slot erop en ben gaan wandelen. Ik bedacht me nog wel even dat ik de weg niet kende en dat er dus een kans was dat ik zou verdwalen. Maar ach, dan heb ik altijd nog een telefoon. En als je maar lang genoeg blijft doorlopen, kom je altijd wel weer ergens uit. Het kon me allemaal niet zo veel schelen eigenlijk. Ik moest even innerlijk tot rust komen en aan andere dingen denken. Op ongeveer honderd meter voor me liep een vrouw met een klein hondje. Het hondje treuzelde nogal, bleef hier en daar snuffelen, en hoorde mijn stappen steeds in de verte achter zich.
Mijn aanwezigheid had kennelijk een bepaalde aantrekkingskracht op het hondje, want hij treuzelde steeds meer, bleef maar omkijken, vooral ook omdat hij merkte dat ik steeds dichterbij kwam. De vrouw liep niet zo snel als ik en uiteindelijk was ik haar op slechts enkele meters genaderd. Dat was voor mij het moment om een opmerking te maken over de nieuwsgierigheid van het hondje naar de vreemdeling achter hem. We raakten in gesprek en de vrouw (ik zou pas bij het afscheid vernemen dat ze Patricia heet) vertelde mij dat ze in Uhlerborn woont en elke dag de hond hier in het bos uitlaat. Ze heeft verschillende routes om te lopen en is dan zo een uurtje onderweg. Ik vertelde over de aanrijding en samen liepen we verder.
Een flink stuk verderop kwamen we Nicole tegen, zij had drie kleine hondjes mee en ze kende Patricia van eerdere ontmoetingen in het bos. De hondjes speelden leuk met elkaar. Ze renden voortdurend achter elkaar aan. Ik vond het vermakelijk om te zien en maakte er een filmpje van, dat ik later aan de beide vrouwen heb verzonden per e-mail. Ik heb voor de beeldvorming even een klein stukje van de totale film hier geplaatst. Daarbij heb ik, omwille van de privacy van de betrokkenen, de gezichten vervaagd.
Nadat we afscheid hadden genomen van Nicole (zij wandelde in tegengestelde richting) kwamen we later nog een andere vrouw tegen, die Patricia ook wel vaker bleek te ontmoeten in het bos. Zij had maar liefst negen honden mee, bovendien waren vijf daarvan van een aanmerkelijk groter ras. Weliswaar nog geen herdershonden of zo, maar toch. Je moet dan wel behoorlijk de ruimte hebben thuis. Uiteindelijk is het gezelschap in die samenstelling het bos weer uitgewandeld. De dame met de negen honden gaf Patricia een lift terug naar huis en ik haalde mijn fiets op om terug te gaan naar het hotel.
Voordat ik me daarwerkelijk naar het hotel begaf, ben ik nog eens gaan kijken bij de bewuste T-kruising waar zich het drama die ochtend had afgespeeld. Lopend ging ik naar de plek waar ik ’s morgens met de auto had gestaan. Ik keek naar links, ik keek naar rechts. Later zou de heer Timm, de eigenaar van het hotel, me vertellen dat er gemiddeld twee aanrijdingen per week op deze kruising plaatsvinden. Een schrale troost, dat ik kennelijk bepaald niet de enige ben die hier de fout in gaat. Onbegrijpelijk eigenlijk, dat ze hier nooit verkeerslichten hebben geplaatst. De onderstaande foto toont het zicht dat je als automobilist hebt wanneer je de kruising nadert.
Vervolgens hier een foto van het zicht wanneer je, wachtend voor de kruising, naar links kijkt.
Hoewel de foto wat wazig is, waarvoor mijn excuses, is mogelijk wel zichtbaar dat links in de berm een groot bord staat. Dit is een routebord, zoals we ze in Nederland ook langs de weg hebben staan. De opstelling van dit exemplaar vind ik persoonlijk wat ongelukkig. Het ontneemt je namelijk een stuk zicht, omdat de weg hier in een bocht loopt. Voor de vorm hier ook nog even een foto van het zicht als je naar rechts kijkt, dus richting het centrum van Heidesheim.
Terwijl ik dit schrijf, probeer ik me te herinneren wat ik die avond gegeten heb. Ik kan het me niet met zekerheid herinneren, maar vermoedelijk heb ik wat crackers met smeerkaas gemaakt en een tomaat naar binnen gewerkt. Ik kan me althans niet herinneren dat ik ergens naartoe gegaan ben om te gaan eten. Ik ben tamelijk vroeg op de fiets gestapt richting Ingelheim, waar ik om 20:30 uur in het politiebureau verwacht werd. Op zich een tijdstip dat me verbaasde, maar de agent had mij uitgelegd dat hij nog een nachtdienst ook voor de boeg had. Om 20:30 uur zou zijn dienst beginnen en vanaf dan was ik welkom.
Ik schat dat ik rond half zeven vertrokken ben vanuit het hotel. Dat was natuurlijk veel te vroeg, want om in Ingelheim te komen heb je aan een half uur tot drie kwartier ruim voldoende. Ik ben langs het politiebureau gereden, zodat ik alvast wist waar het precies was, en daarna doorgereden naar Lidl. Een dag eerder was ik er in Mainz niet in geslaagd om een bepaald artikel, dat ik in de folder had zien staan, te bemachtigen. Bovendien had een vriendin van me gevraagd om uit te kijken naar een ander product, dat er ook niet te vinden was. Misschien had ik bij een ander filiaal meer geluk? Hoewel, het geluk leek mij deze week niet echt goed gezind.
Lidl bevindt zich in Ingelheim een flink stuk voorbij het centrum. Ik wist dat natuurlijk niet, maar informeerde bij voorbijgangers of er een filiaal van dit bedrijf is en waar ik dat filiaal vinden kon. Ik bleek gewoon de hoofdroute richting Bingen, die ik drie dagen eerder ook al had gefietst, te moeten volgen. Dan moest ik bij de rode toren linksaf slaan en daar zo Lidl zijn. Warempel, het klopte precies. Ik ben er uiteindelijk weer vertrokken zonder de goederen waarvoor ik was gekomen, want die waren ook hier niet te krijgen. Op mijn weg terug richting het politiebureau werd mijn aandacht getrokken door muziek in het centrum. Ik nam een kijkje op het centrale plein in de stad en zag een gezellig samenzijn met kraampjes en een podium waarop werd gemusiceerd.
Navraag bij enkele aanwezigen leerde mij dat dit evenement elke donderdagavond plaatsvindt gedurende de zomermaanden. Het is een soort wijnproeverij met daarbij live muziek. Ik heb het evenement verder gelaten voor wat het is. Ik ben er naartoe gereden om deze beelden te maken en daarna direct weer op mijn fiets gestapt. Mijn hoofd stond niet naar gezelligheid, maar ik wilde het wel even vastleggen om achteraf nog eens te kunnen bekijken. Wat er precies allemaal stond, drong op dat moment namelijk nauwelijks tot me door. Wellicht hebben de mensen, die me daar zagen filmen, wat vreemd opgekeken omdat ik daarna meteen weer weg was. Het zij zo. Ik had immers nog een belangrijke afspraak.
Het gesprek met politieagent Schmidt duurde ruim een uur. Hij legde me uit dat ik een overtreding had begaan en wat daarvan de consequenties zijn. Een boete, dat sowieso. Maar omdat de dame door ambulancepersoneel was meegenomen naar het ziekenhuis, is in de papieren opgenomen dat er sprake was van letsel. Dat de vrouw feitelijk niet echt gewond was, maakte verder niets uit. Het vervoer per ambulance valt kennelijk al in de categorie “letsel” en daar hangen andere consequenties aan. De maximum straf voor een dergelijk vergrijp in Duitsland is, afhankelijk van de ernst van de verwondingen, drie jaar cel.
“Maakt u zich vooral geen zorgen”, zei de vriendelijke agent, die overigens op dezelfde dag jarig bleek te zijn als ik. Hij liet me weten dat het gezien de omstandigheden en de aard van het ongeval, maar ook gezien mijn houding in deze hele kwestie en de correcte indruk die ik op hem maakte, te verwachten valt dat de rechter de zaak als afgedaan zal beschouwen na oplegging van een boete. De hoogte van die boete hangt samen met de persoonlijke omstandigheden van de verdachte. Ja, verdachte. Zo stond het letterlijk in de papieren. Het boetebedrag wordt onder meer gebaseerd op je inkomen. De opmerking dat ze dan wellicht beter geld aan MIJ zouden kunnen overmaken, heb ik maar voor me gehouden.
Op weg terug naar het hotel was het inmiddels donker. Het was intussen 21:45 uur en dan zou het op zich wel fijn zijn als er straatverlichting bij de fietspaden zou zijn. Er blijkt namelijk een fietspad te zijn langs de weg tussen Heidesheim en Ingelheim. Dat is geen “verplicht” fietspad, het is optioneel. De andere optie is, zoals eerder gemeld, rijden over de weg waar ook de auto’s rijden. Ik was eerder niet eens op de hoogte van het bestaan van dit fietspad, het is namelijk verstopt achter een rij bomen en struiken. Daardoor is het er ’s avonds en ’s nachts ook meteen helemaal donker. Bovendien zitten er nogal wat bochten in het pad, zodat het niet eenvoudig is om er in het donker te rijden. Maar goed, het is me gelukt!
Terug in het hotel was het tijd om naar bed te gaan. Wat een nare dag was dit. Voor de volgende ochtend had ik alvast een plan. Ik wilde beslist de dame van de aanrijding bezoeken en nogmaals mijn excuses aanbieden voor wat er was gebeurd. Hoe zou ze daarop reageren? Zou ze ontroerd zijn door mijn gebaar? Of zou ze me woedend de deur uit werken? In het volgende deel vertel ik hoe die confrontatie is verlopen.
EERDERE DELEN: