Biografie

Biografie

Mijn leven samenvatten in een beknopte tekst is niet eenvoudig. Toch heb ik een poging gewaagd om hier in het kort te beschrijven hoe het mij, vanaf mijn geboorte tot nu, is vergaan. Iedereen is anders en dus is niemand ‘gewoon’ maar soms heb ik de indruk dat mijn leven verre van ‘gewoon’ is. Misschien juist daarom wel leuk om erover te lezen…?

Hoe het begon
Mijn moeder kwam ter wereld op 17 november 1929 in Heemskerk. Ze was de oudste dochter van Willem Bos en Anna Bos-Jak. Opa Willem heb ik nooit gekend, want die was al overleden toen ik geboren werd. Mijn vader zag het eerste levenslicht op 16 april 1939 in Oostenrijk. In Duitsland kwamen ze elkaar tegen en sloeg kennelijk de vonk over. Mijn moeder had al eerder kennis gemaakt met Duitsland toen ze meereisde op een boot die vanuit Amsterdam over de Rijn voer. Ze werkte destijds in de bediening en als het schip voor anker ging in Duitsland kon de bemanning de avond aan wal doorbrengen. Later ging ze als schoonmaakster werken in het voormalig psychiatrisch ziekenhuis ‘Duin en Bosch’ in Castricum. De onderlinge verstandhouding met haar collega’s was niet echt geweldig en na een vervelend voorval, waarbij ze onterecht werd verweten dat ze haar werk niet goed deed, besloot ze zelf te vertrekken. Ze zette een advertentie in een Duitse krant waarin ze liet weten dat ze beschikbaar was op de arbeidsmarkt. Dat leverde een aantal reacties op en in de loop van de jaren ’60 werkte ze in Duitsland achtereenvolgens als schoonmaakster in een hotel, als dienstmeisje bij een baron en ten slotte in een ziekenhuis, weer als schoonmaakster. In die tijd huurde ze een kamer boven een café. In dat café kwamen veel truckchauffeurs, waaronder ook mijn vader. Hij reed internationaal en had zich inmiddels gevestigd in Duitsland. Mijn moeder was vaak beneden in het café te vinden om er televisie te kijken en zo kwam ze op een dag mijn vader tegen. Ze raakten aan de praat en dat resulteerde uiteindelijk in een relatie. Mijn moeder trok bij mijn vader in en op 23 november 1970 werd ik geboren. Mijn vader had inmiddels het truckersbestaan vaarwel gezegd en was bij een plaatselijk bouwbedrijf gaan werken als voorman. Zo kon hij een meer geregeld leven leiden, wat natuurlijk wel handig is als je de zorg voor een baby hebt.

Mijn jeugd
In 1976 overleed mijn oom Gerard, voor mijn moeder was dat een aanleiding om terug te keren naar Nederland en samen met mij in te trekken bij haar moeder, die inmiddels weduwe was geworden en nu ook haar enige zoon moest missen. Ik kwam op 5-jarige leeftijd op de kleuterschool in Heemskerk terecht en vervolgens anderhalf jaar later op basisschool De Hoeksteen. Pas toen ik 11 was kwam ook mijn vader in Nederland wonen. Hij was op dat moment lichamelijk al niet zo sterk meer. Afgekeurd voor zijn werk, veel op bed en uiteindelijk overleed hij begin september 1982 aan een combinatie van hartproblemen en trombose. Ik heb altijd het idee gehad dat de dood van mijn vader mij minder aangreep dan gemiddeld, waarschijnlijk omdat ik hem in de jaren ervoor ook al nauwelijks zag. Van een sterke band tussen vader en zoon is daardoor nooit sprake geweest. Intussen presteerde mijn moeder het om me de opvoeding te geven die me gevormd heeft tot wat ik ben geworden. Mensen die me van vroeger kennen, kunnen haast niet geloven dat ik dezelfde persoon van toen ben. Vroeger was ik echt heel erg verlegen en stil. Op mijn rapporten van de basisschool stond steevast een kruisje bij ‘valt niet op in de klas’ en veel vriendjes had ik ook niet. Eigenlijk waren er maar vier mensen bij wie ik destijds over de vloer kwam. Ik was gedurende mijn schooljaren vooral een eenling en dat veranderde eigenlijk niet echt toen ik van de basisschool overstapte naar de HAVO-brugklas.

De media
Na twee jaar HAVO werd ik geacht een vakkenpakket te kiezen. Net als bij de overstap van basisschool naar HAVO had ik totaal geen idee wat ik zou willen doen met mijn leven. Het kiezen van een vakkenpakket was dan ook voor mij een soort van roulette, ik koos de vakken die in mijn ogen het minst beroerd waren. Ik had het namelijk helemaal niet zo op leren, hoewel ik wel altijd goed oplette in de klas. Ik had wel door dat me dat veel huiswerk bespaarde en mijn vrije tijd wilde ik niet teveel aan schoolzaken besteden. Wanneer iemand me vroeg wat ik wilde worden bleef ik het antwoord altijd schuldig. Ik had simpelweg geen idee, ik wilde eigenlijk helemaal niet kiezen omdat er voor mij eigenlijk helemaal niets uitsprong. Op 15-jarige leeftijd mocht ik een keer met mijn toenmalige buurvrouw mee naar de studio van een zendpiraat in Assendelft. Dat vond ik geweldig en al snel had ik de smaak te pakken en zat ik zelf achter de microfoon in een nieuw gebouwde studio bij de buurvrouw thuis. Zo zette ik mijn eerste stapjes op het gebied van de media. Nou ja, niet de allereerste, want toen ik nog maar twee dagen oud was schijn ik al op televisie te zijn geweest tijdens een reportage over het ziekenhuis waarin ik was geboren. Zou dat al een eerste teken aan de wand zijn geweest…? Toch leek het er aanvankelijk niet op dat ik ook echt iets zou gaan doen in de mediawereld. In 1989 eindigde mijn HAVO-tijd en kozen de meeste klasgenoten voor een vervolgstudie. Ik deed dat niet, want ik was het leren allang zat. Dat had wel meteen een ander nadeel, want in die tijd bestond de dienstplicht nog en dus moest ik me melden in Oirschot bij de infanterie, ook wel de zandhappers genaamd. Mijn moeder was in de loop der jaren steeds slechter gaan zien en daardoor was mijn hulp thuis eigenlijk onmisbaar geworden. Een paar dagen afwezigheid was nooit een probleem, maar als het langer zou zijn, was dat niet handig en ook onze huisarts vond het verstandiger wanneer ik niet in militaire dienst zou hoeven. Ik was er niet rouwig om en kreeg vrijstelling ‘wegens aanwezigheid van een bijzonder geval’ maar die beslissing liet even op zich wachten. Al met al heb ik geloof ik anderhalve week in Oirschot rondgelopen, voldoende om te beseffen dat het mijn wereldje niet echt was.

Van magazijnknecht naar inkoper
In de periode tussen het behalen van mijn HAVO-diploma en de opkomst voor militaire dienst zat een maand of vier. Die tijd vulde ik deels met vakantie, maar ook deels met een baan via een uitzendbureau. Ik werd eerst naar een schoonmaakbedrijf gestuurd, vervolgens naar de emballageafdeling in een distributiecentrum van een supermarkt en tenslotte naar een groothandel in doe-het-zelf producten: Spijker Kwasten BV. Die eerste twee pogingen duurden, op mijn eigen verzoek, niet langer dan een dag. Bij de firma Spijker beviel het me al bij binnenkomst een stuk beter. Ik werd hartelijk begroet, er hing een prima sfeer in het bedrijf en het werk stond me veel meer aan. Na mijn kortstondige militaire avontuur meldde ik mij weer bij het uitzendbureau en bij Spijker Kwasten BV bleek opnieuw ruimte om mij aan het werk te zetten. Na een aantal maanden werd me door het bedrijf een contract voor een half jaar aangeboden en dat resulteerde vervolgens in een vaste aanstelling voor onbepaalde tijd. Aanvankelijk was ik algemeen magazijnmedewerker, maar al snel had men door dat ik handig was met computers en kreeg ik een plekje in het team van de verzendadministratie. Toen er op de afdeling inkoop een vacature kwam werd ik benaderd door mijn chef met de vraag of me dat iets leek. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Met inmiddels zes dienstjaren op de teller maakte ik de overstap van magazijn naar kantoor. Daar specialiseerde ik me vervolgens in de inkoop van goederen uit Azië en bleef er nog eens drie en een half jaar met veel plezier werken. Toen werd het tijd om te vertrekken. De sfeer op de werkvloer was minder geworden sinds de komst van een nieuwe directie, de aanpak werd zakelijker en een eerder verzoek van mij om niet vijf, maar vier dagen per week te gaan werken, werd niet gehonoreerd. Parallel aan mijn dienstjaren bij Spijker had ik ook op mediagebied niet stilgezeten. In 1989 ruilde ik het presenteren bij een piratenzender in voor legaal radio maken bij de omroep ROS, destijds de omroep voor de vijf IJmondgemeenten. In 1993 startte ik met een aantal mensen Radio Beverwijk, waar ik programmaleider werd. Voor de goede orde, we hebben het hier over vrijwilligerswerk…! Maar toen in 1999 de omroep zonder advertentieverkoper kwam te zitten, heb ik mijn baan bij Spijker Kwasten BV opgezegd en ben ik als zelfstandig ondernemer verder gegaan.

Mediadiensten en entertainment
Onder de naam Bos Reclamewerving begon ik aan het nieuwe avontuur, het verkopen van de reclamezendtijd voor Radio Beverwijk. Dat viel niet mee, maar het lukte me om de zaak overeind te houden en de omroep te laten draaien. Intussen werd ik benaderd door de toenmalige hoofdredacteur van ‘De Beverwijker’ met de vraag om eens te komen praten. Hij kende de persberichten die ik altijd vanuit de omroep verzond en meende in mij een goed correspondent voor de krant te hebben gevonden. Ik veranderde mede daarom de naam van mijn bedrijf in Bos Media Services en startte diverse vormen van dienstverlening, waaronder dus de advertentieverkoop voor de radio en het schrijven van redactionele bijdragen voor de krant. Ook kocht ik in 2000 een mooie geluidsinstallatie, die me goed van pas kwam wanneer ik ergens als DJ of presentator actief was. De naam ‘Bos Media Services’ leent zich daarvoor echter niet zo goed, dus uiteindelijk is er in de loop der tijd nog een tweede naam bijgekomen: Party Provider. Deze naam bedacht ik omdat ik inmiddels diverse zaken voor feesten en evenementen uit eigen voorraad kon gaan verhuren, zoals statafels, podiumdelen, geluidsinstallaties enzovoort. Allemaal dingen die ik zelf wel eens nodig had en waarvan ik steeds meer in voorraad nam. De naam Party Provider bleek op internet nog beschikbaar te zijn en dat gaf de doorslag. Deze tweede bedrijfsnaam koppelde ik aan mijn eenmanszaak en op internet bouwde ik zelf een website waarop de volledige verhuurcollectie, maar ook allerlei andere dingen, zoals de mogelijkheid om artiesten te boeken, feestconcepten te realiseren, spellen te presenteren en karaoke te verzorgen, een plekje kregen. En zo is het tot op de dag van vandaag. In de loop der jaren heb ik ook nog enkele functies in loondienst gehad. Ik heb eerst vier jaar lang als taxichauffeur in files gestaan en ben vervolgens vier jaar lang als medewerker van de meldkamer bij de VID over files gaan praten op radio en televisie. Het radiowerk voor de lokale omroep in Beverwijk staat momenteel op een veel lager pitje, hoewel ik op de achtergrond nog wel bij de omroep betrokken ben en mijn stem er dankzij de moderne computertechnieken nog dagelijks veelvuldig te horen is. In mijn eigen studio aan huis produceer ik voice-overs voor reclamefilms en maak ik een wekelijks radioprogramma, dat via diverse lokale omroepen en webstations wordt uitgezonden.

Diversionist
Ik heb nooit willen kiezen voor een bepaald vak. Het is voor mij een gruwel om elke dag precies hetzelfde werk te moeten doen. Wie mij tegenwoordig vraagt wat ik voor werk doe, krijgt meestal als antwoord ‘Ik ben diversionist’ en dat levert dan weer de vraag op wat dit precies inhoudt. Welnu, een diversionist is iemand die geen keuzes kan of wil maken. Iemand die van alles leuk vindt om te doen en de gave bezit om dit ook daadwerkelijk te kunnen doen. Ik weet aardig mijn weg met woorden, ik heb een goede radiostem en ik ben in staat zelf websites te ontwerpen. Ik kan overweg met geluidsapparatuur en software voor audiobewerking, ik waag me zelfs af en toe aan een eenvoudig grafisch ontwerpje en ik doe zoveel mogelijk zelf mijn administratie. Ik beschik over enig organisatietalent en over goede communicatieve vaardigheden. Al met al mag ik dus niet klagen, zou je zeggen. Toch ben ik nooit helemaal tevreden. Je zou zelfs kunnen stellen dat ik chronisch ontevreden ben. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat ik, in zekere zin, een perfectionist ben. Niet tot in het extreme, maar ik leg de lat voor mezelf meestal vrij hoog. Dat leidt wel eens tot teleurstellingen, wanneer ik achteraf iets zelf afkeur omdat ik vind dat het beter kan. Maar ach, zolang ik daar zelf mee weet om te gaan, is er niets aan de hand, toch…?